Ξημερώματα 17ης του Νοέμβρη 1973…μια
ημερομηνία που χάραξε τις σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας και τυπώθηκε
στις συνειδήσεις πολλών από μας ως σύμβολο αντίστασης σε κάθε μορφή καταπίεσης
και τυραννίας. Φέτος συμπληρώνονται 46 χρόνια από τη νύχτα εκείνη που
επιβεβαιώνει πόση δύναμη έχει ένας λαός και πόσο μπορεί να αλλάξει την
πραγματικότητα που βιώνει όταν αληθινά το θέλει.
Ο αγώνας των νέων του Πολυτεχνείου είναι τρανή
απόδειξη της δύναμης που έχει ο λαός όταν είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει τα
θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα που στερείται, την ελευθερία λόγου και σκέψης,
την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισονομία, το δικαίωμα να
αναπνέει και να ζει σε μια χώρα φωτεινή, σε μια χώρα ελεύθερη. Οι νέοι του
Πολυτεχνείου έκαναν με την αποφασιστικότητα και τη θυσία τους πράξη ό,τι
ακριβώς είχαν διδαχθεί από τους αγώνες των προγόνων μας. Η φλόγα που κάθε νέος
έχει μέσα του, να βάλει το δικό του λιθαράκι για έναν πιο δίκαιο κόσμο, η φωτιά
που ζεσταίνει τις καρδιές και χρωματίζει τους στίχους, τα τραγούδια, το όραμα
κάθε ανθρώπου που νιώθει νέος και ανυπότακτος, αυτή η φωτιά φώτισε τις στιγμές
εκείνες της νεοελληνικής ιστορίας και έγραψε το έπος του Πολυτεχνείου, που τόσο
εξιστορήθηκε, συζητήθηκε, τραγουδήθηκε τα επόμενα χρόνια.
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Μπορεί να χρειαστεί ν’αφήσεις τη μάνα σου, την
αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ’απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό
κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο».
Λόγια του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη τόσο απλά, τόσο
ξεκάθαρα και τόσο επίκαιρα όσο και τα γεγονότα. Όσοι ανήκουμε στη δική μου
μεταπολιτευτική γενιά δε φανταζόμασταν ίσως ποτέ ότι θα ερχόταν εποχή να
αρθρώσουμε ότι το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν είναι απλά σημαντικό, αλλά και
επίκαιρο. Το σύνθημα «ΨΩΜΙ,ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» που πλημμύριζε τους δρόμους της
Αθήνας και διαχεόταν μέσα από τη ραδιοφωνική συχνότητα των φοιτητών είναι
επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ, λέξη προς λέξη! Ο αγώνας των νέων εκείνα τα χρόνια
για μια δίκαιη κοινωνία στην οποία φασιστικές εκδηλώσεις ισοπέδωσης και
ολοκληρωτισμού δεν έχουν θέση αποτελεί σύμβολο και οδηγό σήμερα για κάθε
άνθρωπο που νιώθει ότι το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, το
να έχει κάθε παιδί «ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο» , όπως λέει ο
ποιητής της Ρωμιοσύνης, «το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου», «το χαμόγελο
της μάνας» δεν είναι πολυτέλειες, αλλά αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο
χέρι μας είναι…να μην ξεχάσουμε, να μην παραμένουμε απλά σιωπηλοί, ανύπαρκτοι,
χωρίς προσωπικότητα, να μη σκύβουμε το κεφάλι σε κανενός είδους καταπίεση, να
μην αποδεχτούμε καμία τυραννία ως φυσιολογικό φαινόμενο. Η ελευθερία και η
αξιοπρέπεια δε χαρίζονται. Κατακτούνται!
Το σχολείο μας τίμησε και φέτος την επέτειο του Πολυτεχνείου με μια λιτή γιορτή που περιλάμβανε τραγούδια, ποιήματα, σκετς που έφεραν στη μνήμη μας τον ηρωικό αγώνα των φοιτητών και του λαού κατά της δικτατορίας.
Σχεδιασμός και συντονισμός γιορτής: Ιουλία Δούκα
Ομιλία για την επέτειο: Γιώργος Κριθαρίδης
Επιμέλεια χορωδίας: Δήμητρα Τσουκαλά
Μηχανήματα ήχου: Κώστας Δελάκης
