"ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ" ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤ1 ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

Παιδιά από το ΣΤ1 παρουσίασαν ένα μικρό θεατρικό την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου, στην εκδήλωση για το χριστουγεννιάτικο παζάρι των σχολείων μας. Το θεατρικό είχε τον τίτλο «ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ», βασίστηκε σε μια δική μου ιδέα σε σχέση με το δικαίωμα του κάθε παιδιού να ακουστεί η φωνή του για οτιδήποτε το απασχολεί. Στην παράσταση χρησιμοποιήθηκε η τεχνική του θεάτρου σκιών, τα παιδιά αναπαριστούν επεισόδια της καθημερινότητας ενώ βρίσκονται πίσω από ένα άσπρο πανί, εμείς βλέπουμε τις σκιές τους.Τα παιδιά-αφηγητές είναι ορατά από το κοινό.

Πέντε παιδιά αφηγούνται μικρά επεισόδια που εκτυλίσσονται μέσα στο σπίτι αλλά και στο σχολείο. Προσπαθούν να εκφράσουν τις αγωνίες και τους φόβους τους για γεγονότα που τους προκαλούν στενοχώρια: οικογενειακοί καυγάδες, αδιαφορία γονέων, ρατσισμός. Αθέατα γεγονότα. Στην παράσταση το πανί κρύβει τα πρόσωπα αλλά δεν μπορεί να κρύψει το ίδιο το γεγονός. Κάποιο παιδί θα κλάψει μόνο του, κάποιο παιδί θα δει τον κόσμο του να καταρρέει. Οι μεγάλοι, συχνά δεν είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε.

1^η σκηνή: 

Η μητέρα στο σπίτι απασχολημένη με τη μαγειρική αλλά και με το καινούριο σίριαλ της τηλεόρασης. Το παιδί μάταια προσπαθεί να την κάνει να ενδιαφερθεί για τα προβλήματά του.

2^η σκηνή: 

Ο πατέρας στο σπίτι απασχολημένος με την εφημερίδα και την αγαπημένη του ομάδα. Δεν έχει χρόνο να ακούσει ιστορίες από το παιδί.

3^η σκηνή: 

Τα πράγματα χειροτερεύουν, οι δυο γονείς αρχίζουν και μαλώνουν. Το παιδί αποτελεί το θύμα του καυγά.

4^η σκηνή: 

Ένα παιδί απομονωμένο στο σχολείο, δεν το παίζουν τα υπόλοιπα παιδιά. Του έχουν πάρει και τη μπάλα με τη βία. Δεν έχει το θάρρος να μιλήσει, μόλις έχει έρθει από άλλη χώρα. Κάποιος πρέπει να βοηθήσει.

5η σκηνή: 

Τα παιδιά πιασμένα χέρι-χέρι βγαίνουν από το πανί(σκοτάδι), στο φως. Για μια θέση στον ήλιο.

                            ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Έπαιξαν παιδιά του ΣΤ1 του 1^ου Δημοτικού Συκεών: 

Ντίνι Κουλλόλλι, Μαρία Ακριτίδου, Ραφαέλα Καρυπίδου, Χρήστος Μπαβέλης, Παναγιώτης Θεοδώρου, Αφροδίτη Βασιλειάδου, Όλγα Φράγκου, Αριστείδης Κουτελίδης, Κωσταντίνος Μαρκάδας, Παναγιώτης Αναστασιάδης, Στέργιος Φώτογλου, Δημήτρης Νικολαϊδης, Χρήστος Τσάλτας

Ιδέα, κείμενο: Γιώργος Κριθαρίδης

Σκηνοθετική επιμέλεια: Γιώργος Κριθαρίδης, Μαρία Δημόκα

Μουσική υπόκρουση: A place in the sun-FRIENDS OF DEAN MARTINEZ

Τεχνική υποστήριξη: Γιάννης Βουτσαλάς

Παρακάτω, το κείμενο του θεατρικού

 ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ! 

κείμενο: Γιώργος Κριθαρίδης

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μέσα στο σπίτι όλη η οικογένεια. Μπαμπάς, μαμά και η αφεντιά μου. Εγώ θέλω να τους διηγούμαι ιστορίες, πράγματα που έγιναν στο σχολείο, ας πούμε για τον Μέγιστο Κοινό Διαιρέτη, η μαμά όμως… Μάλλον για το μέγιστο αποτέλεσμα της μαγειρικής ενδιαφέρεται πιο πολύ… Θα ήθελε να ακούει καροτοιστορίες, γεμιστά όχι με αριθμούς αλλά με ρύζι ή με κιμά. Κι όταν τελειώνει τη μαγειρική κολλάει στην τηλεόραση. Αυτό πια κι αν είναι κόλλημα! Βλέπει τους NOMADS, νομάδες στα ελληνικά. Μάταια προσπαθούσε ο δάσκαλος  στη Γεωγραφία να μας εξηγήσει τι είναι οι νομάδες! Μας έλεγε, άνθρωποι χωρίς μόνιμη εγκατάσταση. Υπάρχουν ολόκληρες φυλές που ζουν μ’αυτόν τον τρόπο. Αλλά για τις φυλές της τηλεόρασης, νομάδες είναι αυτοί που παίζουν στο συγκεκριμένο παιχνίδι.  Αφήστε το σας λέω, δε βγάζεις άκρη. (πίσω από το πανί η μητέρα με την κουτάλα ανακατεύει την κατσαρόλα, η κόρη την εμποδίζει)

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τώρα η σειρά του μπαμπά. Ξάπλα, με την εφημερίδα και το τσιγαράκι του. Αυτή η μυρουδιά του τσιγάρου μες στο σπίτι… Μπαμπά, του λέω, γίνομαι παθητική καπνίστρια, τίποτε αυτός, απλώς χαμογελάει…Μπαμπά, να σου πω πώς πέρασα σήμερα στο σχολείο; Σε λίγο, μου απαντάει, να προλάβω να διαβάσω την εφημερίδα. Πηγαίνω λίγο αργότερα, ο μπαμπάς ρίχνει κάτι ροχαλητά…Το μόνο που κάνουμε μαζί  είναι να βλέπουμε ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Την αγαπημένη ομάδα του, τον ΠΑΟΚ. (ακούγεται βίντεο με φωνές φιλάθλων)

Όταν χάνει, κακόκεφος ο μπαμπάς, μην του μιλάτε… Γενικώς, όπως καταλάβατε, δεν έχει πολλή όρεξη για κουβέντα. Προχτές, εκεί που έβλεπε μπάλα, φώναξε: ΑΛΛΑΞΤΕ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ! Πάω και του λέω: Μπαμπά, πώς θα αλλάξουν προπονητή την ώρα του αγώνα; Δηλαδή, εγώ ας πούμε, την ώρα που έχω αγώνα με την ομάδα μου, έρχεται ο καινούριος προπονητής και μας λέει: Παιδιά, θα είμαι προπονητής σας στο δεύτερο ημίχρονο. Δε γίνονται αυτά, είναι τρελά πράγματα…(πίσω από το πανί ο μπαμπάς διαβάζει εφημερίδα και κρατάει τσιγάρο, σε λίγο ροχαλίζει)

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Άντε όλα αυτά δε με στεναχωρούν πολύ. Πάντα τους δικαιολογώ. Δεν αφιερώνουν χρόνο για τις δικές  μου ιστορίες γιατί έχουν τις δικές τους σκοτούρες. Όταν όμως αρχίζουν και μαλώνουν… Τι είπατε; Νομίζουν πώς δεν τους ακούω; Ακούω μια χαρά. Κι ας λένε συνέχεια μεταξύ τους, μη φωνάζεις θα σ’ακούσει το παιδί. Μα τι μπορώ να κάνω; Μου έμαθαν να σωπαίνω και να μη μιλάω. Καμιά φορά ξεσπάει ο θυμός τους και πάνω μου. Τότε καλύτερα ν’ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Να με ξανακαταπιεί δηλαδή, γιατί αυτό το συναίσθημα το νιώθω συχνά.(πίσω από το πανί οι δύο γονείς μαλώνουν, μετά μαλώνουν και το παιδί)

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Στο σχολείο να δείτε τι τραβάνε κάποια παιδιά. Να, στο διπλανό τμήμα ήρθε ένα παιδί, ο Ταρίκ, από μια χώρα της Ασίας. Κάτσε να δεις πως την λένε, Ντάγκλαντες, όχι, όχι, Μπανγκλαντές. Τι όνομα κι αυτό ρε παιδάκι μου! Συγγνώμη, φταίει σε τίποτα το παιδί αν η χώρα του έχει δύσκολο όνομα;  Και είναι ένα πολύ χαμογελαστό παιδί.  Τώρα τελευταία, βεβαίως, του κόπηκε το χαμόγελο. Γιατί, λέτε;  Γιατί δεν τον βάζουν τ’αγόρια να παίξει μαζί τους. Όταν παίζουν ποδόσφαιρο, ο Ταρίκ έξω. Τους κοιτάζει με μια λαχτάρα να παίξει κι αυτός, αυτοί ανένδοτοι. Δεν κάνει, λένε, για ποδόσφαιρο. Ψέματα. Δικαιολογίες. Μια χαρά κάνει. Τον είδα μια φορά που κλωτσούσε μια μπάλα. Καλός φαίνεται. Εδώ εγώ που δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο, τα αγόρια με βάζουν να παίζω για να συμπληρώσω την ενδεκάδα. Εκεί να δείτε γέλιο! Περνάμε τέλεια! Αλλά για να βοηθήσω τον Ταρίκ, δεν πρέπει να σωπαίνω και να μη μιλάω! Τρέχω να μιλήσω με τα αγόρια. Τι σόι πρόεδρος της τάξης είμαι; (πίσω από το πανί τα αγόρια παίζουν με τη μπάλα, ενώ ο Ταρίκ είναι στην άκρη απομονωμένος).

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Γιατί δε μας δίνουν και πολλή σημασία; Εμείς, τα παιδιά έχουμε πλάσει ένα διαφορετικό κόσμο από τους μεγάλους. Έναν κόσμο χωρίς πολέμους και αποκλεισμούς. Έναν κόσμο πολύχρωμο που έχει διώξει το ρατσισμό για πάντα από τις ψυχές των ανθρώπων. Έναν κόσμο που σκεφτόμαστε το διπλανό μας περισσότερο. Οι μεγάλοι δεν ενδιαφέρονται πολύ για όλα αυτά. Γι αυτό δεν πρέπει να σωπαίνουμε αλλά να μιλάμε. Να μιλάμε γιατί νοιαζόμαστε! (τα παιδιά πίσω από το πανί κρατιούνται χέρι-χέρι και σιγά-σιγά βγαίνουν έξω στο φως)